Estoy con Pinche_novata (nombre, jamia
), en poesia y en segun que cosas, la version original es imprescindible, o al menos, que te llena mas.
En libros y en peliculas prefiero la version original.
Tengo por costumbre intercambiar los idiomas de los libros que leo; uno en espanyol, uno en holandes, y asi, aunque a veces se complica la cosa porque me aparece una vecina que se quiere deshacer de una biblioteca porque se muda, y como el marido era francofono, pues hala, media biblioteca en frances, y claro, como un libro es un libro, y mas si es regalado, pues a leer en frances se ha dicho...
Tambien tenemos libros repetidos pero en distintos idiomas, simplemente por el placer de leerlos en uno u otro.
En ingles tambien leo, pero menos. De ingles tengo un buen nivel, pero pasivo, es decir, leer y entender muy bien, hablarlo menos.
Y eso es porque casi todos mis conocimientos de ingles me vienen de la tele; aqui lo subtitulan TODO, hasta los dibujos animados.
De todas formas, algun que otro Harry Potter callo en ingles porque el impaciente de mi hijo no podia esperar a que el traductor hiciera su trabajo, ese pobre hombre
Siempre he querido ponerme a aprender ingles, pero hay tantas cosas que una quiere aprender que no hay manera...
Popeye, yo se de alguien que aprendio espanyol para poder leer El Quijote en la version en que lo escribio su autor.
Por cierto, hete aqui el Romance Sonambulo de Lorca, en version flamenca (de Flandes), ya me diras que te parece
SLAAPWANDELROMANCE
Voor Gloria Giner en Fernando de los Rios
Groen ik hou zo van je groen.
Groen de wind en groen de takken.
Het schip op de zee
en het paard in de bergen.
Met haar middel in de schaduw
droomt zij aan haar balustrade
groen van leden, groen van haren,
ogen van koud zilver.
Groen ik hou zo van je groen.
Onder de gitaanse maan
staren haar de dingen aan,
die zij niet kan zien.
Groen ik hou zo van je groen.
Grote sterren van rijp
vergezellen de schaduwvis
die de weg baant voor de ochtend.
De vijgenboom wrijft zijn wind
met het schuurpapier van zijn takken,
en de berg, een wilde kat,
zet haar stekelige agaven op.
Maar wie komt daar aan? En vanwaar?...
Zij blijft aan haar balustrade staan
groen van leden, groen van haren,
dromend van de bittere zee.
Makker, ik wil ruilen,
mijn paard voor je huis,
mijn zadel voor je spiegel,
mijn mes voor je deken.
Makker, ik kom bloedend
uit de passen van Cabra.
Als ik kon, jongeman,
sloten wij dit contract af.
Maar ik ben mezelf niet meer
en mijn huis is niet langer mijn huis.
Makker, ik wil fatsoenlijk
sterven in mijn bed.
Een van staal, als 't kan,
met fijnlinnen lakens.
Zie je de wonde niet die ik
heb van borst tot keel?
Je witte overhemd draagt
driehonderd donkere rozen.
Je bloed doordrenkt je gordelband
en verspreidt zijn geur.
Maar ik ben mezelf niet meer
en mijn huis is niet langer mijn huis.
Laat me tenminste omhooggaan
naar de hoge balustraden,
laat me omhooggaan! omhoog
naar de groene balustraden.
Relingen van de maan
waarlangs het water neervalt.
De twee makkers klommen al
omhoog naar de hoge balustraden.
Achter hen een spoor van bloed.
Achter hen een spoor van tranen.
Op de daken trilden
blikken lantaarntjes.
Duizend kristallen tamboerijnen
verwondden de ochtend.
Groen, ik hou zo van je groen,
groen de wind en groen de takken.
De twee makkers gingen omhoog.
De hevige wind had
in hun mond een rare smaak
van gal, munt en basilicum.
Makker, waar is zij, zeg mij,
waar is je bittere meisje?
Hoe vaak heeft ze op je gewacht!
Hoe vaak had ze op je gewacht,
fris van gezicht, zwart van haren,
op die groene balustrade!
Op het gelaat van de regenput
dreef wiegend de zigeunerin.
Groen van leden, groen van haren,
met ogen van koud zilver.
Een ijspegel van maan
houdt haar op het water vast.
De nacht werd intiem
als een pleintje.
Dronken guardias civiles
bonsden op de deur.
Groen ik hou zo van je groen.
Groen de wind en groen de takken.
Het schip op de zee.
En het paard in de bergen.
Besos.
